Λένε πως οι μεγαλύτερες διαβεβαιώσεις αγάπης, δεν μπορούν να βρίσκονται ποτέ σε λόγια. Διότι αυτά είναι αναλώσιμα κι αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το τι πάνε, και καλά, να διακηρύξουν. Αντίθετα, οι πράξεις μένουν. Είναι βέβαια και κάποια άλλα λόγια, που δε φωνάζουν. Ούτε σόνι και ντε πάνε ν’ αποδείξουν κάτι. Βρίσκονται σε μικρές προτάσεις, ανάμεσα σε κοινές, κλισέ λέξεις και λέγονται στις λιγότερο προβλέψιμες περιστάσεις.
Είναι τα «Φόρα μια ζακέτα μην κρυώσεις», τα «Είσαι καλά;» και τα «Να προσέχεις», που ούτε τα παρατηρείς κι ούτε τους δίνεις σημασία. Τους απαντάς, τα προσπερνάς και έκλεισε. Μα στα «Να προσέχεις» είναι αλλιώς. Αυτά, ας πούμε, πως κρύβουν λίγη αγάπη παραπάνω. Είναι ήσυχα, διακριτικά, χωρίς πολλά-πολλά και υποσχέσεις. Δεν είναι επιβλητικά, δε διατάζουν, ούτε σ’ αναγκάζουν ντε και καλά για κάτι. Αφήνουν δειλά-δειλά μια προσδοκία κι αυτή μικρή, όχι μεγάλη.
Είναι απλά κι απλοποιούν. Απλοποιούν εσένα, τις ενδιάμεσες σου σχέσεις, την αγάπη. Δηλαδή, δε χρειάζεται ούτε να την αποδείξεις, ούτε να τη φωνάξεις. Σκέψου, πόση αγάπη μπορεί να κρύβει ένα «Να προσέχεις»; Ένα σημείωμα κολλημένο στο ψυγείο, ένα μήνυμα, δυο λόγια γρήγορα στο πόδι, μια κουβέντα σύντομη στο κινητό πριν κλείσεις. Κι εσύ πάντα απαντάς ένα βιαστικό «Εντάξει» ή ένα σκέτο «Ναι» κι άλλες φορές «Κι εσύ το ίδιο».
Να προσέχεις στο δρόμο να μην τρέχεις, να προσέχεις να μην πιεις, να μην καπνίζεις πολύ, να μην μπαίνεις σ’ αμάξια άλλων, να τρως καλά, να ξεκουράζεσαι. Να προσέχεις να μην προβληματίζεσαι με σκοτούρες άλλες, θα βρούμε λύση. Να κοιτάς τον εαυτό σου και θα φτιαχτούνε όλα.
Να προσέχεις να μην αφήνεις μόνο το ποτό σου κι όταν θα γυρίζεις μόνη σπίτι. Να προσέχεις γενικά, γιατί κάποιος περιμένει, κάποιος ανησυχεί, κάποιος αγαπάει. Στα ήσυχα, χωρίς υπερβολές, χωρίς φαμφάρες.
Κλείνεις το τηλέφωνο κι ανάλογα με την πλευρά του ακουστικού που βρίσκεσαι, πορεύεσαι. Άλλος ανησυχεί, άλλος συνεχίζει. Μα πάντα έτσι γίνεται. Κι έτσι όπως κλείνεις τ’ ακουστικό και φεύγεις, ούτε που το σκέφτεσαι κι ούτε συμμερίζεσαι την αγωνία του άλλου.
Κατάλαβες; Τα πιο σημαντικά πράγματα ο άνθρωπος αρνείται να τα δει. Κοιτάζει μόνο αυτά που βγάζουν μάτι. Τα πολλά, τα μεγάλα, τα κοινά, τα προφανή. Μετά, σου λένε πως θέλουν κάτι άλλο. Κάτι ιδιαίτερο, να μην το ‘χει άλλος.
Στα μικρά τσινίζουν. Δεν είναι αρκετά, δεν τους καλύπτουν. Χρειάζονται πάντα κάτι παραπάνω. Όλες οι δυστυχίες, γι’ αυτό το κάτι παραπάνω γίνονται. Το βασικό το έχεις και το μοιράζεσαι. Κι έτσι, η αγάπη γίνεται δεδομένη. Η μαμά, ο μπαμπάς, ο φίλος, ο σύντροφος, η φίλη. Δεν είναι τίποτα σημαντικό, στο λένε πάντα. Κι εσύ πάντοτε προσέχεις, δεν τίθεται θέμα. Είναι υπερπροστατευτικοί κι ανησυχούν τσάμπα.
Κι αύριο όλα γυρνάνε κι ανησυχείς εσύ. Παίρνεις τηλέφωνα για να μιλήσεις δυο λεπτά, να πεις ένα απλό «Να προσέχεις». Δε θες να πεις τίποτα άλλο, μόνο αυτό. Κι εκεί κρύβεται όλη η αγάπη σου. Δε θέλει πολλά-πολλά η αγάπη για να φανεί.
Συντάκτης: Αναστασία Θεοφανίδου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Σχόλια